nękać pytania z rodzaju egzystencjalnych. Nie lubię tej zmienności życia,
nienawidzę, kiedy po tym jak jest dobrze rzeczywistość stawia mnie do pionu
i wymaga działania, z którym nie czuję na siłach się mierzyć.
Nie czuję się przygotowana na konfrontacje ze starością, chorobami,
odchodzeniem na raty czy w końcu ze śmiercią. Buntuję się na te rozbieżności
realiów z moim wyobrażeniem. I przegrywam...
W taki oto nastrój wpisuje się zapodana przez - jak mi się wydaje -
red. Kaczkowskiego w Tonacji Trójki wersja piosenki ABBY.
Syn nr1 znalazł wreszcie pracę w UK, syn nr2 na Woodstock w pijanym
widzie zgubił telefon, ale telefon go odnalazł za sprawą życzliwych.
Przed snem 3 espumisany (po sklepwoych czereśniach),
3 kalmsy i 7 odcinek "Twin Peaks".
Portishead uwielbiam i nienawidzę. Uwielbiam, bo to taka muzyka, taki sposób jej podawania, który bardzo do mnie przemawia. Nienawidzę bo po wysłuchaniu kilku utworów czuję jakby mnie walec przejechał. Ale kurczę... no pięknie grają:/
OdpowiedzUsuńA na to można być przygotowanym? Chyba nie. Zawsze zaskakuje. Potrzeba ogromnej mądrości, niezmierzonej wręcz akceptacji wobec tego, co niesie los. I wiesz co, nie wierzę tym, którzy zapewniają, że tę nieuchronność akceptują. Godzą się ale to bardziej rezygnacja niż akceptacja/
No tak, masz rację, ja w tym pokonaniu czuję rezygnację.
OdpowiedzUsuńChoć jednocześnie mam wrażenie, że lipiec, lato poprzez to żywiołowe życie na zewnątrz pozwala uruchomić jakieś głębsze smutki w opozycji to śpiewających ptaków itp.
Aaaaaa ! dopiero mi się przypomniało, że przecież w okolicach 10-tej dostałam kasę ! I to było VERY HAPPY !!! :))
OdpowiedzUsuń